14
Ailemin iflas zamanıydı.
Kış kapıya gelmiş haliyle bir bot almak şart olmuştu. Ama o sıra değil bot almak eve bir ekmek almak bile zordu babam için.
O zamanlar yanlış hatırlamıyorsam teyzem bir bot vermişti bana. Çirkin bir şeydi ama yine de giyiyordum. Çocuklar bazen acımasız olabiliyor derler ya o acımasızlığı çok tattım zamanında. Arkadaşlarımın o bota bakıp dalga geçtiği olurdu. Botun çirkinliği mühim değildi benim için ama biraz sert bir tabanı vardı. Özellikle topuk kısmındaki o çivi gibi batan şey canımı çok acıtırdı.
Bir gün eve geldiğimde ayağımın kanadığını gördüm. Ama anneme söylemedim. Nasıl söyleyeyim ki anne bu bot rahatsız diye. Bir şeylerden şikayet etme lüksüm yoktu.
Günler sonra annem ayağımdaki yarayı fark etti. Ayakkabıyı aldı eline bir bana bir ayakkabıya baktı.
Sonra hüngür hüngür ağlamaya başladı.
O ağlıyor diye ben de ağlamıştım.
Sırf o ağlıyor diye.
Acı çektik ama bazı şeylerin kıymetini bilmeyi de öğrendik. Bizi bu günlere ulaştıran rabbime şükürler olsun.
-ciddi
↑