1
bir cahit sıtkı tarancı şiiridir.
Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
Desem ki...
inan bana sevgilim inan,
Evimde şenliksin, bahçemde bahar;
Ve soframda en eski şarap.
Ben sende yaşıyorum,
Sen bende hüküm sürmektesin.
Bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
2
şiirin her bir mısrası çok değerlidir ama şu kısmı benim için ayrı değerlidir:
''...Günlerden sonra bir gün,
Şayet sesimi farkedemezsen,
Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,
Bil ki ölmüşüm.
Fakat yine üzülme, müsterih ol;
Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
Ve neden sonra
Tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
Hatırla ki mahşer günüdür
Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum''
cahit sıtkı tarancı ölümden korkan, ölmekten çekinen ve yaşamanın tadını almak, bilmek isteyen biridir. yaş otuz beş şiirinde dahi insanların yaşlılığı takmadığı dönemlerde bunu kendine dert edinmiştir. işte bu adam, işte böylesine bir adam diyor ki sesimi duyamazsan artık korkma. en çok korktuğum şey ölüm ama ben öldüm. seninle olamamaktansa ölmeyi yeğlerim bu benim nezdimde. işte, insana aşkın en büyük korkudan da büyük olduğunu ya da olması gerektiğini öğreten bir şiir, güzellik.
3
Çok güzel olan bir şiirdir. :)
4
Cahit Sıtkı'nın bu şiiri hangi hisler içindeyken kaleme aldığını hep merak ederim. Ölümde ve mahşerde dâhi sevdiğinin güzelliğini düşünüyor olacağını düşünmek.. Çok garip.
"
günlerden sonra bir gün,
şayet sesimi farkedemezsen,
rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden,
bil ki ölmüşüm.
fakat yine üzülme, müsterih ol;
kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,
ve neden sonra
tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede,
hatırla ki mahşer günüdür
ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
↑