11
mutlu bir annem olsun isterdim. hayallerini başarabilmiş, aşağı çekilmemiş, inancı kırılmamış, imkanı olmuş en azından.
benden korkmayan, kendini geri çekmeyen, dayak yemiş bir çocuk gibi sinmeyen, bunlar yüzünden çok güzel şeyleri kaybeden ve bana da kaybettiren, yalnız kalan ve beni de yalnız bırakan sevgililerim, arkadaşlarım olmasın isterdim.
kızıma da hepsini sunmaya çalışacağım, eğer olursa öyle bir şey.
zaten yapı bozuk, hepimiz hastayız. bir yarısı bu yüzden iyice eksik yaşamasın isterim yaşadığım topluluğun. öğretmenler, anneler, doktorlar, işçiler, eşler, kız çocukları, kardeşler eşit görülsün insanlıkta isterim. bu olmadan toplumun diğer yarısı sağlıklı olacak mı? erkek kadın fark etmeden etkilemeyecek mi sanıyorsunuz?
ucu bana dokunuyor, benden neler neler götürüyor kitap yazarım buraya. sizden de götürüyor, görmüyorsunuz. rakıya, uyuşturucuya boğulup ailenizden hayatınızdan nefret eden dişleri dökülmüş kel sakallı bir baba olduğunuzda da göremeyeceksiniz. ölüm korkusundan tir tir titreyip elli sene çocuklarına göstermediği sevgiyi torunlarına vermeye çalışan bir dede olduğunuzda göremeyeceksiniz.
bu da sizin probleminiz. ben nasıl mutlu olduğumun hikayesini anlatıyorum demiştim az önce. hiç kafam bozulmaz şahsen, bozuk kafayla yaşanmıyor.
↑