4
dünyanın en karmaşık olgusu bence. anne olana kadar en azından.
ufacık bir şeyin her gün büyüdüğünü görüyorsun. sen daha kendin büyümemişken onu büyütmeye çalışıyorsun. yol gösteriyorsun, iyi örnek oluyorsun. sigara içtiğini annene babana söyleyip kardeşinden saklıyorsun. onun sigara içtiğini öğrenince pataklamak istiyorsun, onu da yapamıyorsun. onun bir birey olduğunu ve tercihlerine saygı duymak gerektiğini sen öğretmiş oluyorsun çünkü ona.
eğitimin için ailenin yanından ayrıldığında koyuyor asıl abla olmak. anneni, babanı özlemiyorsun da o ufacık çocuğu özlüyorsun. için acıyor özlemekten, çocuğum olsa bu kadar sevemem diyorsun. bir yandan başka bir acıya katlanmaya çalışıyorsun, büyüdüğünü her gün görememek. bu belki de en acısı. iki görüşmeniz arasında boyu on cm uzamış, halbuki o on cm'nin her miliminde yanında olmalıydın. ablalık buydu çünkü, başka türlüsü mümkün değildi. mümkünmüş.
günler günleri kovalıyor, kardeşin büyüyüp kız arkadaşını getirip tanıştırıyor. yanında dişi varlık görmeye dayanamadığın halde sevmeye çalışıyorsun kızı. kimsenin kardeşini senin elinden almasını istemiyorsun çünkü. sonra bir bakıyorsun, kardeşin kız arkadaşlarını seçerken hep sana benzeyen kızları bulmaya başlamış. inceden bir gururlanıyorsun, "en çok beni seviyor biliyorum" diyorsun.
bu arada kendi hayatını onunkiyle bir şekilde birleştirmeye çalışıyorsun. ama para biriktirerek, ama onun yaşamak istediği şehirlerdeki iş imkanlarını araştırarak. dibinde olmak istediğini de çaktırmıyorsun ona, o zaman boğulur ve denetim altında hisseder kendini diyorsun. "ooo olm eve çıkarız lan!!" diyorsun, mis gibi de "sen ne diyosun be süper olur!" cevabını alıyorsun. yine inceden bir gururlanıyorsun, en çok seni seviyor hala çünkü. sonra telefonda konuşurken üniversite 3 gibi arkadaşlarıyla eve çıkmak istediğini söylüyor. bunu söylediğinde henüz lise 2'de olan çocuk, bir cümlesiyle seni ağlama krizinin eşiğine getiriyor. başından aşağı kaynar sular dökülüyor, "bakarız ablacım" diyorsun.
henüz 17 yıldır ablayım, ama dünyada bu kadar güzel ama hassas bir olguya daha rastlamadım. o hep yanımda olsun, gerisini umursamıyorum. her şeyi bir şekilde çözerim diyorum. belki de kardeşimin varlığı benim bu kadar güçlü olmamı sağlıyor. kim bilir?
↑