3
sonrasında 2-3 aya yakın dışarıda büyük parktaki çadırımızda kalmamızın sebebidir. sadece biz değil neredeyse civardaki tüm halk oradaydı.
ha evimiz yıkıldı mı hayır ama o korkuyla ve artçı sarsıntılarla eve girmeyi kimse istemiyordu.
o esnada 6 yaşında olduğumdan net hatırlamıyorum ama bazı görüntüler var zihnimde:
hava karanlık daha yeni yeni annemlerin yatağından çıkıp kendi odamda yatmaya başlamışım, büyük bir sarsıntı. babam beni kucağına almış, ablam ağlıyor. ne ara giymişim bilmiyorum ama ayağımda ayakkabı var merdivenlerden iniyoruz daha yarıdayken elektirikler kesildi, ayakkabımın tekini düşürdüm. hemen arabaya bindik araba çalışır vaziyette herkes apartmanlardan dışarı koşuyor üstlerinde pijamalar var.
radyoyu açtık avcılar yıkıldı anonsları var. halamı arıyoruz o avcılarda oturuyor ama ulaşamıyoruz hatlar kilitlendi. kapıcımız etrafta dolaşıyor elinde bir ayakkabı var. benim ayakkabım. giyiyorum hemen. babam arabayı çalıştırıyor avcılara gidiyoruz. ama yollar kilitlenmiş. yarı yolda halama ulaşıyoruz telefonla bir şeyi yokmuş.
sonrasıyla ilgili pek bir şey hatırlamıyorum uzun çadır zamanları da dahil.
ama bu olay sonrasında hep bir tedirginlik vardı "avize mi sallandı sanki?" korkusu yeni yeni atıldı aileden.
unutulmamalıdır ki deprem ciddi bir olaydır ve can kaybının tek sorumlusu yine insandır.
↑