4
insan psikolojisi ve şizofreni ile ilgilenen her bireyin izlemesi gereken bir film. oyuncu kadrosuna ve konusuna bakmadan yatarak izlemeye başladığım, her geçen dakikasında dikkatimi daha da toparlamama sebep olmuş mükemmel bir gerilim.
film izlerken genelde belirli bir noktasında filmi durdurur ve sonunu tahmin etmeye çalışırım. bu filmde de zaten tahmin edilebilecek 2 son mevcut. bu sebepten insanların sonu belliydi tarzı eleştirilerine açıkçası pek mana veremiyorum. orta zekanın üzerindeki her şahsın bu çıkarımı yapabilmesi muhtemel. fakat burada püf nokta bu mantıklı sonların nasıl getirileceği. zaten güzel film yapıp insanları kendine hayran bırakmak da bu püf noktadan geçiyor. bu konuda gerçekten filmin esinlendiği kitabın yazarı olan dennis lehane ve bir kitabın tadını kaçırmadan sinemaya aktarabilen martin scorsese'a teşekkür etmek boynumun borcudur. her ne kadar mimik ve beden dili kullanımında ustalaşmış leonardo dicaprio bu film için biçilmiş kaftan olsa da, başrol için akıllara the unknown'daki performansıyla liam neeson gelmiyor değil.
şu filmi izledikten sonra ne zaman bir film muhabbeti açılsa bu filme değinmeden edemiyorum. teddy'nin yerinde olduğumu düşünüyorum ve ne zaman düşünmeye başlasam gerçekten kafayı yemek üzere buluyorum kendimi. düşünsenize, birileri sizin üzerinize bir oyun oynandığını söylüyor ve söylenenler tamamen gerçek çıkıyor. filmin son sahnelerine gelene kadar bu hissiyat o kadar güzel verildi ve işlendi ki, doktorla olan konuşmaları esnasında dahi teddy şizofren olmadığını söylerken, kendimi onun yerine "hayır ben şizofren değilim" diye mırıldanırken buldum. filmin eleştirilebilecek tek bir yanı varsa orası da teddy'nin karısını öldürdüğü sahnenin çekilmesidir. o sahneyi vermeyip, direk son sahneye geçilerek olayın hala devam ettiği kurgusuyla izleyici çileden çıkartılabilirdi. herkesin içindeki şizofreniyi açığa çıkarmak isteyen şahsımın kanaatidir tabiki de bu. lakin scorsese iyi ki yapmamış çünkü gerçekten sorun teşkil edebilecek bir sahnedir.
↑