3
-neden yaşamışım sanki, ne amaçla dünyaya geldim? yine de o amaç var olsa gerek. kaderim mutlaka yüksek bir amaca yönelmişti, çünkü ruhumda sonsuz bir güç hissediyorum. ama o kaderin ne olduğunu kestiremedim.. boş, nankör tutkuların çekiciliğine kapıldım; onların ocağından demir gibi sert ve soğuk çıktım.
ama soylu duyguların ateşini de bir daha gelmemecesine yitirdim ?hayatın en güzel tomurcuklarını. o zamandan bu yana, kaç kere, kaderin elinde bir balta görevini yaptım! cellat baltası gibi, çoğu kez kötü bir niyet gütmeden ama hiçbir zaman da pişmanlık duymadan mahkumun başına indim.
ruhum mu dengesiz, yüreğim mi kötü bilemiyorum. belki de toplum ruhumu bozdu, ne bileyim! düşüncelerim o daldan bu dala atlıyor; karasız, endişeli, şüpheci...
kalbim doymak nedir bilmiyor, bir şeyle yetinmiyor. mutluluğa alıştığım gibi acı çekmeye de çabucak alışıyorum. bu nedenle hayat gözümde git gide anlamsızlaşıyor.
ruhumun yarısı da ölüydü, herkesin emrine hazır biçimde yaşıyordu; bu durum kimsenin dikkatini çekmedi, çünkü onun yıkıma uğramış yarısının yaşadığından kimse haberdar değildi.
oysa bütün dünyayı sevmeye hazırdım. beni kimse anlamadı; böylelikle nefreti öğrendim.. renksiz gençliğimi kendime ve dünyaya karşı giriştiğim savaşta tükettim. alaya alınmaktan korktuğum için en iyi duygularımı yüreğimin derinliklerine gömdüm. orada silinip gittiler.
dünyada beni tamıtamına anlamış hiçbir yaratık kalmayacak. bazıları beni olduğumdan kötü, bazıları olduğumdan iyi sanırlar. bazıları iyi bir adamdı öbürleri rezilin tekiydi diyecekler. ikisi de yanlış olacak.
↑