12251
Oruç tuttuğum zamanki ramazanları özlüyorum.
Hayatımın en güzel senesi sanırım 2016 yazıydı. Ygs-lys stresinin üzerinden 1 sene geçmiş, iyi kötü bir üniversitenin ilk senesini bitirip aile evine dönmüş, tek derdi lol, pokemon go ve basketbol olan bir heriftim ve kimse benden bir şey yapmamı istemiyordu.
Eskişehir’de gayet güzel bir muhitte kirada oturuyorduk. Akşam 5’te uyanıp basketbola, gece aynı arkadaşlarla lole, sabah 7’den 12’ye kadar da pokemon go’ya zaman ayırıyordum. Sanırım en son mutlu olduğum zaman bu zamanlardı.
Ramazan ayında iftardan hemen önce arkadaşlarla buluşup beraber iftar yapıyor veya sonrasında takılıyorduk. Gece 12’de abur cubur almak için sessiz sokaklarda muse dinleyerek bakkala gidip saçma sapan şeylerin hayali ile mutlu oluyordum. Nevale stoğunu doldurduktan sonra lole devam edip sahura kadar önümüze gelene acımıyorduk. Üstüne üstlük ne kadar yersem yiyeyim kilo bile almıyordum. Şimdi düşününce hepsi tek tek elimden gitmiş. Artık lol için adam bulamıyoruz, bulsak da keyif alamıyoruz. İş dışında bakkala yürümek şöyle dursun, kılımı kıpırdatmak istemiyorum. Sürekli kaynayan bir kazan yok artık yeni evimde, olsa bile bulaşık derdi bana kalıyor. Oruç moruç falan zaten siktir ettim, artık o dine bile inanmıyorum. Geçen farkettim kilo barajında 80’i aşmışım ve duracak gibi de gözükmüyorum. Günden güne mutsuzluğum artıyor, tutunacak bir dal aradığımda bulsam bile hükümet onun da gözümün önünde ırzına geçiyor. O yılın özlemini hiçbir şeye karşı duymuyorum.
↑