11007
bir yerlere yazmasam, içimi boşaltmasam çatlayacağım..
ben çok üzülüyorum sözlük, ben hayattan kopuyorum.. kendime teşhisim tramva sonrası stres bozukluğu.. yani başka türlü açıklayamıyorum.. herhangi yıkıcı bir deprem haberinde enkaz altında kalanlardan biriyim mesela, ne hisssediyorlar, nasıl oluyor diyerek o duyguyu sonuna kadar yaşayıp hissebiliyorum çok korkuyorum, şimdi de helikopter kazası görüntüleri paylaşılmaya başladı o helikopter düşene kadar ne oldu ne yaşandı düşünüp kendimi parçalıyorum.. uludağda iki genç kayboldu, öldü ne yaptılar ne yaşadılar o süreç nasıl geçti düşndükçe üzülüyorum, hayattan kopuyorum.. kafamı da kendimi toplayıp kendi hayatıma dönemiyorum amk.. ne yapacağımı şaşırdım..
kardeşim kaza yaptı seneler evvel aradılar dediler kardeşin kaza yaptı bir şeyi yok ama.. ah dedim kardeşim ne hissetti ne yaşadı o ambulansta neler hissetti, korktu mu.. bütün gün kardeşimi düşünmekten yaşadığımdan hiçbir şey anlamadım... bu böyle mesela..
ha bir de şu virüs var evet.. ortadan ikiye bölünmüş gibi bir hayatım var son günlerde.. bir yanım rutine devam ediyor iş güç.. bir yanım böyle düşünmekten korkmaktan kafayı yedi yiyecek..
↑