7
jeneriğiyle hafızalara kazınmış basit, sade, entrikasız bir dizi idi.
her başlayışında ergen komşu çocuklarıyla beraber tv karşısına geçer ağzımız açık şekilde izlerdik.
mazhar'ın ruhsar'ın mezarına bıraktığı gülü ruhsar'ın çekmesiyle başlar hikaye.. hepimizin yüzünde bilmem kaç milyon defa izlememiş olmamıza rağmen bu sahneyi her gördüğümüzde gülücekler oluşurdu..
hep dua ederdim lan mezardan çekilen gülü, mazhar arkasına dönmeden görsün isterdim.. mazhar götünü dönüüp giderdi.
yağmur farklı bir boyuta ulaşmıştı dizi sayesinde.. ülkemde trafiği felç eden yağmur ruhsar için aksi durum gösteriyordu.. yağmur yağsa da gitse derdik ruhsar..
gözüm abla vardı birde.. hep öyle bir ablam olsun isterdim. anlatayım dertlerimi.. halbuse allah bana 2 abi vermiş bulundu bir kere..
her neyse ne diyorduk.. ruhuna sağlıkk ruhsarcığım ölmemiş. elalem utansın o beni terketmemiş. gel şöyle otur ruhsar yanı yanı başımaa..
↑