67
bana söz hakkı doğdu, o halde yazıyorum. bana en yakışmayan şekilde sıkı toplu saçlarım. standart dışı olmanın dayanılmaz çekiciliği, geriye doğru çeken saçımı. elimde kimsenin görmediği kesik parmak yırtık eldivenler, sargılar, arsız ojeler, bir sürü yüzük… koluma bilezik takmam ben, kelepçe de yükümlülük de sevmem bileğimde. kolumda silik dövmeler sadece. mühürlü olmak bi yere ait olmak demek değil. mührümü gösterip girdiğim izbe köhne bir dip mekan yok, bir örgüt yok. yaralarımı gizleyen, bana bol gelen balıkçı yaka kadınlığı sıyırdım attım belimden. çeteden kovulmak için ödendi bedelim, kanla. kulağıma küpe, kaşıma patlak, yüzüme sıyrık… kemik bir atlet, baştan ayağa siyah. ucuz bir klip klişesi, şarkı sonunda sallanan kum torbası veya darağacı. kolumda pranga olmasa da küreğe mahkumdum sanki kiev’de. boynumda bi sürü zincir, zincirden çok tasma. aynaya bakıyorum da kırık yanı. koşuyorum, dengem düz durmuyor.
koşuyorum ben yine. büyük bir kapşon geçiriyorum tepeme. karşımda bir sürü adam. herkes farklı yerden vuruyor. ben vuracak olsam sol karın boşluğuna vururum. birini öldürmek nasıl olurdu merak ederken buluyorum kendimi. bir sürü de savaşa girdim bundan önce iyi mi? masum gibi duruyorum, sırttan vuracak gibi duruyorum en çok. mahcup gibi duruyorum, utanacak gibi durmuyorum. meczup gibi duruyorum, durduğum gibi de durmuyorum.
sert müzikler kulağımda, sert ifadeler suratımda, sert kelimeler ağzımda. tükürürcesine sarf ediyorum hayatı. gülerken tüketiyorum mutluluğu. dandik kişisel gelişim kitapları, uyduruk motivasyon videoları, sübliminal kafa süblimleştirici aktivitelere meze ediyorum bacağımdan. yetmeyen yerde kolumu da veriyorum, kafamı da, daha neler neler.
kandırmanın bir sürü yolundan en kolayı, en kanlı olanı. silahı kuşanan da bir bıçağa sarılan da. yumruk atmak istiyorum. omurgamda otuz üç delik olsun isterdim, her delikten bir kanca geçirsinler. omzumda fazlalık var, kes at.
ucube dolu burası, boynuma sokulan bir pişmanlık. koluma vurulan iğne. bu kadar anatomi konuşacağımı bilsem tıp okurdum, mimarlık ne? ceset olmak istiyorum. bi kaç poşetin içinde, şehrin farklı yerlerinde, çöp kutuları olsun sonum. kaybetmek istiyorum. kaybolmak, dağılmak. suratımdan akan makyaj kadar çirkin olmak, lekeli suratım kadar çirkin olmak, yamuk suretim kadar çirkin olmak. yerimden kalkamamak istiyorum. düşünmemek. yarın yokmuş gibi yaşamak… yarınımın olmamasını istiyorum. yaşamamak istiyorum. ucuz bir linkin park şarkısı gibi son bulmak istiyorum. bitap düşüyorum sonra.
intikam gerek, kan görmeliyim, vurup kırıp talan etmeliyim. yakıp yıkmalıyım, içip sıçmalıyım. izmirli olmak için balık olmak mı gerek? çevremdeki keşmekeşten bıktım. erol büyükburç’a benzemekten yoruldum. adalet bile istemiyorum. ben hiç bir şey istemiyorum.
hata yapıyorum, yanlış yapıyorum, sonra suçu kadere yükleyip kedere düşüyorum. yanan canımın hesabını veremiyorum kendime. dövüş istiyorum bundan. bazen bir his gelir. her şeyi farklı olacağı hissi. ara ara yine böyle hisler gelir de, sen yanlış olanları fark edemezken gerçek olanları bilirsin. gerçek olduğunu bilmek üzüyor ama çok fark edecek. ben fark edeceğim en başında. bundan korkum. belki de şimdiye kadar yazdığım en tehlikeli metini yazıyorum.
daha fazla yazmamam gerek. deşifre oluyorum. kara kutumu çalacaklar, kripto ustaları çağıracaklar biliyorum. cezaevinin ordaki apartmanlarda kaybettim masumiyetimi. sonra başka yerde bir takım kaba inşaatlarda. hayatın çok tuhaf hesapları var. benden daha alık bir kız çocuğu yok. bisikletimde kaybettim çocukluğumu, ne çocukça. ben koşayım en iyisi. durmadan, yakalanmadan. koşuyorum.
Seni seviyorum
↑