42
mutluluk.
garip bir kavram. asla tanımlanamaz, varlığı ise kimse tarafından inkar edilemez bir şey. mutlu bir anı düşünmeye çalışınca aklıma henüz 4 ya da 5 yaşındayken erzurum'daki polis lojmanlarının en üst kat dairesinde bir kış günü balkondaki buz sarkıtlarını kopartıp abimle kılıç savaşı yaptığımız zamanlar geliyor. hiç çıkmak istemezdim o balkondan. annemler bizi yakalarsa çok kızarlar diye sessizce oynardık. abim bana bilerek yenildiğinde balkon perdesinin arkasında, o zamana kadar gördüğüm en huzurlu ifadeyle bizi gizlice izleyen annemi görmüştüm. annem niye bize kızmıyor diye şaşırmıştık ikimiz de. onu gördüğümü fark edince balkon kapısını açtı, buz tutmaktan donmuş ellerimizi avuçlarında ısıtırken, "napıyorsunuz benim güzel oğullarım" demişti. ben de o zaman sahip olduğum tüm masumiyetle "nolur bize kızma anne oyun oynuyoruz çok sıkıldık. balkonu çok seviyoruz" diye karşılık vermiştim. sonrasında geçen tatlı diyalogları tam olarak hatırlamıyorum ama annem bizi kırmamak için, o karlı erzurum gününde balkona şezlong açıp bizi sıkıca battaniyelerle sarmaladıktan sonra meyve suyu ve favori tatlım olan çekilmiş iç fındık+toz şeker karışımı yapıp getirmişti.
hani böyle zihninize saplanan ve her istediğinizde yeniden yaşabiliyormuşçasına net hatıradığınız anılar olur ya. benim en sevdiğim anım da bu. mutluluk böyle bir şeydi.
iyi geceler sevgili yazarlar.
www.youtube.com/...
↑