8549
İstenmemek, sevilmemek çok kötü bir duygu. Boğazdaki düğümlere bir tane daha eklemek, Sıkıca susmak, nefes almamak, varolmaya çalışmak... bir enkazın en ufacık taşını dahi sevip sayarken, onun varolmak istemedigini görmek dolayısıyla istenmemek.
Nefes alamadıklarım kırılıyorum. Kendim olduğum için yok oluyorum. Huzur vermek isterken huzursuzluk olduğum için üzülüyorum. Sorsanız değersiz öylesine biriyim. O mu çok bencil ben mi çok yanık bilemiyorum tabi. Yine ne saçmalıyorum mesela.
Bilinçötemden yansıyanlar beni boğdukça bir kez daha kırık bir şekilde gülümsemeye başlıyorum.
Neye tutunmalıyım artık bilmiyorum. Kendime tutuna tutuna koparmadığım parça kalmadı.
Bunları niye yazıyorum bütünü bir anlam ifade eder mi onu da bilmiyorum ama içimdeki ateş harlandıkça daha çok kararıyorum.
Her Güne gülerek başlayıp, sürekli kahkahalar atan biri için fazla karanlığım galiba.
Değer yargılarımla savaşım büyük.
↑