11
Bir keresinde arkadaşımın apartmanında oyuna dalmışız. Dört beş saat geçmiş. Kayboldum sanıp belediyeye ilan vermişler. İlandan önce gelmem yediğim dayağı hafifletmedi... Annem hiç acımadı, terliğiyle dizlerime dizlerime vurdu. Babam gelip o ıslak domates suratımı, dizlerimi ovuşturan ellerimi görünce 'sen yiyeceğin dayağı zaten yemişsin' deyip kaygısızca televizyon başına geçmişti.
Üzücü bir anı. Anlatılacak çok şey var ama anlatmaya üşenmeyen bir yakışıklı yok. Eminim siz de çok merak etmişsinizdir.
(bkz: bu merakla insan yaşayamaz )
↑