17
bir aydan uzun bir süredir uyumakta ciddi manada zorluk çekiyorum. birkaç gece art arda korkarak ve çığlık atarak uyandım, başucuma gelenlerin yüzüne bakamadan ağlayıp durdum. hayatımın hiçbir döneminde karanlıktan ya da kafamda kurduğum şeylerden korkan biri olmamıştım ama son zamanlarda kendi yatağımda tek başıma bile uyuyamıyorum. ışığı kapatamıyorum. kapıyı kapatmaya henüz alıştım. sürekli etrafta bir şeyler arıyorum, bi'şey görmeye çalışıyorum ve yüreğim ağzımda geziyorum. çok fazla uykum var, çok yorgunum ve birazcık uyuyabilmek için bile yanımda birinin olmasına ihtiyaç duyuyorum. ''tamam artık bugün tek başınasın'' diye kendimi zorluyorum, motive olmaya çabalıyorum. yine de sadece birkaç saat dayanabiliyorum. çok şey düşünüyorum, kafamın içi olması gerekenden çok çok daha fazla dolu ve kalbim kırık. bi yolunu bulmaya çalışıyorum ama elimden hiçbir şey gelmiyor. tam burada birkaç cümle yazıp sildim. elimden hiçbir şey gelmeyen zamanları sevmiyorum
↑