14
saat gece nin 3üydü.
çok iyi hatırlıyorum sallanma anını. babam uykusundan uyanmış hemen bize atılmıştı beni uyandırdığını hatırlıyorum.
2 yaşındaki kardeşim beşiğindeydi.
onu kucağına aldığını. sonra annemin benim elimi tutuşumu.
sarsıntı dindiğinde sokağa indiğimizi hatırlıyorum o kalabalığı ...
insanlar birbirini felancayı gördünüz mü diye soruyorlardı
uykusundan uyanamayanlar da vardı.
o gece hatta o hafta her gece sokakta yattık.
o zamanlar bizde beyaz şahin vardı.
onun bagajında piknik battaniyemiz duruyordu onu alıp çimlere serip orda yattılar.
kardeşim ve ben arabadaydık.
o gece ağustos olmasına rağmen soğuk geliyordu.
sıcacık yatağından kalkan bizler için...
insanlar telaşla depremin nerde olduğunu anlamaya çalışıyordu.
her yerden bir radyo sesi
kulağını radyoya dayamış insanlar...
yakınlarından haber alamayan insanların yüzlerindeki acı
o gece kimse uyuyamadı gün ışıyana dek.
insanlar evlerine giremedi korkudan yastık almaya bile.
ertesi gün anca girebildiler termosları hatırlıyorum.
insanlar sokaklarda yanyana yattılar.
sonra televizyonlardan o acı tabloyu izledik.
kulağımda hala çınlayan o sesi duyduk "sesimi duyan var mı ?"
ailelerini kaybeden insanları gördük.
enkaz altından günler sonra çıkan insanları , bebekleri gördük.
↑