kayıt

17 ağustos 1999 depremi

  1. 12
    bir gürültü patırtı ile uyandığım gündü.

    ortalık karanlık, bir sesler.. ne olduğunu anlayamadım. annem hadi inelim diyordu. ananem yavaş olalım!! dediğini anımsıyorum.
    ışık düğmesini arıyorum bulamıyorum. oda kapısı kapalıydı. daha doğrusu aralıktı. çekiyorum açılmıyor. uyku sersemliğinden fark edememişim, kapı arkasındaki halılar koltuğa doğru devrilmiş ve kapıya bir nevi barikat olmuş.

    benim dışımdaki bütün ev halkı daire kapının önünde tartışırken, ne oluyor ya gece gece uyumaya çalışıyoruz diye çıkıştım.

    annem : deprem oldu dedi. he iyi o halde dedim döndüm. daha önce deprem görmemişiz ki, ne biliyim ben deprem ne.. uyku sersemliği de had safhada zaten.

    annem: ne yapıyorsun sen!! gel buraya!! diye bağırdı. sonra apar topar sokağa indik. tanıdığım herkes sokakta birbirine telaşlı telaşlı bir şeyler anlatıyor, ama ben hala saf modda olan bitene bir yorum bulmaya çalışıyorum.

    bu arada 11 yaşındayım. aslında çok minik sayılmam. olan bitene karşı bu gerzekliğim yarım saat kırk dakika falan sürdü.

    sonra bi sallantı oldu.
    aha gene deprem oluyor dediler. anladım işte o an. salak gibi karşı apartmanın bahçesinde sabahladık. tabi şimdi fark ediyorum deprem olduğunda sığına sığına başka bir apartmanın önüne mi sığınılır ? gerzeklik işte.

    sabahı ettik, güneş doğarken dibimizdeki camiden ezan sesi duyulmaya başladı. annemle eve çıktık bi bakalım diye. ikinci gerzeklik madem eve çıkmaya cesaretin vardı neden geceyi sokakta geçirdik değil mi ? bu depremin saati mi var sanki..
    vitrindeki birkaç bardak düşüp kırılmış, iki tane de vazo düşmüş. bu kadardı hasar. rahatlamıştım.

    taa ki televizyonu açana kadar..

    helikopter görüntülerini görünce hayatımda daha önce hissetmediğim bir acıyı fark ettim. kanım çekildi adeta. 11 yıllık kısa öykümde görmediğim manzaraları o 10 dakikalık helikopterle yapılan haberde görmüştüm. sular altında kalan evler, yan yatmış, çökmüş evler. yardım isteyen hatta belki dilenen insanlar. etrafımda görmedim yaralı insan ama ekrandan gördüklerim yetti.

    sonra aşağı indik. tekrar o zıkkım bahçeye. amcam geldi arabasıyla. bisiklet getirmiş. kuzenimin eski bisikletini.. uzun zamandır da istiyordum. adam korkmuşumdur diye getirmiş.. taa ebesinin örekesinden.

    istemem dedim. bugün bisiklet sürülecek gün değil!!