6600
normal olmayı denedim. impülsif olmamayı. hissetmeyi denedim. diğerlerini değil, hayır. diğerlerini hissetmek bilinçli bir şekilde kolay ve diğerlerini hissederek manipülasyonun sırrına ulaşıyorsun zaten. eskiden öfkeyi hissedebilirdim ve sadistik dürtülerin bu öfkenin bir dışa vurumu olarak dışarıya yöneldiğini düşünürdüm. şimdiyse apatetik hissediyorum. bir insanı soyut ya da somut bir şekilde incitmek keyif verdiği için keyif veriyor. onun dışında denklemin karşı tarafındaki bilinmezlerden birine biçilen bir değer yok. sadece denediğimi söylemek istedim, gerçekten denedim fakat bazı insanların zihinlerinin kabloları diğerlerinden daha farklı bir şekilde bağlanıyor ve o kabloları söküp yeniden bağlayacak bir yetimiz var mı bilmiyorum, gerek var mı? tartışılır. ne yazık ki, sizlerin hissettiği gibi hissedemiyorum. sizlerin davrandığı gibi davranamıyorum. sizlerin konuştuğu gibi konuşamıyorum. her zaman başkası, her zaman öteki. o kadar öteki ki, kendimi izole etmek için yalnız kalmaya dahi ihtiyacım olmuyor, zira zaten diğer insanlarla özdeşleşemedim en başından beri. sadece kuru gürültülerinden kaçmak için yalnız kalıyor ve yalnızlığıma farklı bir pencereden ulaşıyorum. kuru gürültü diyorum çünkü sözcükleriniz asla bana ulaşmıyor. cızırtı duyuyorum sadece. ulaşıyormuş gibi davranıyorum ve bunu yapmakta gerçekten de iyiyim, ayrıca, söylediğiniz şeylerin başka kulaklara ulaştığını kendi zihinlerinizin içerisinde o kadar garantilemişsiniz ki, birisinin siz konuşurken dinlemiyor olma fikri, sizleri ölümüne rahatsız ediyor. bu yüzden dinliyormuş gibi yapan birisine inanmanız çok daha kolay bir hale geliyor, zira frustrasyona katlanamıyorsunuz. gördünüz mü? hissetmek. böyle hissediyorum. anlayamazsın. anlamayacaksın ve korkuyorum ki, herhangi birisinin bunu anlaması namümkün.
↑