yazarların kaybolma anıları
- 1yazarların başlarına gelen kaybolma anılarıdır.
öyle çok spesifik bir anım yok ama her pazara gittiğimizde annemi kaybeder, ufaklı çaplı bir anksiyete krizi geçirir sonra annemi bulup yoluma devam ederdim. - e 2 sene öncesi falan herhalde.
- hayır geçen ay.
- 2hangi birini anlatayım. en az haftada bir başıma gelir. gurur yapıp yanlış yolda olduğumu fark etsem de geri dönmem.
(bkz: dön gel bir tanem dön gel ) - 3Bir din kültürü öğretmenime göre amerikan radarı gibi olduğumdan oldukça zor olandır. *
- 4Okulda kutlanan 23 Nisan töreninde bahcede annemi kaybetmistim, ablam da sunucuydu törende. Sonra sahneye çıkıp anons etmişlerdi, kayıp çocuk var diye.
- 5ben hiç kaybolmadım çünkü kaybolsaydım ailem beni gelip almazdı. siz hiç 11 çocuklu bir ailenin 10. veledi oldunuz mu?
- insanların kalplerinin bu kadar kolay kırıldığı bir dünyayı görmektense keşke kaybetselermiş beni...
- 6Gözlerine baktığımız o ilk andır.
(bkz: biraz da romantik) - 7kızılay metro altında 25 dakika dönüp durmam sonucu kızılay avm'ye geçiş olduğunu keşfetmiştim.
(bkz: ben buraya neden çıktım) - 8sakarya'ya ilk gittiğimde banka hesabı açmak için çarşıya inmek için minibüsten çingene mahallesinde inip 4 km dolaşıp bankayı bulduktan sonra, yurda dönmek için kaybolup bir araç bulamayıp 12 km yürümüştüm. o günden sonra bir kere daha kaybolmadım...
- 9benim annem öğretmen. ben 6 ya da 7 yaşındayken kendi sınıfını hayvanat bahçesine götürürken beni de götürmüştü. sınıftan biri olmadığım ve annem de meşgul olduğu için devekuşlarının orada bir yerde kayboldum. aniden aklıma annemin "olur da kaybolursan olduğun yerde kal hiç bir yere gitme" dediği aklıma geldi ki oldukça panik biriyim bunun aklıma gelmesi mucize. ben de beklemeye başladım. ağlamadım bile. annem bir süre sonra dönüp beni buldu ve sanki hiç bir şey olmamış gibi kafilenin yanına döndük. ömrüm boyunca olabileceğim tüm soğukkanlılık hakkımı orada harcadığımı düşünüyorum. keşke bağırıp ağlasaydım sonradan çok kere lazım oldu o hak.