yazarların farkına vardığı şeyler

farkındalığımızı genişlettiğimiz başlık.

belki de artık insanların gönül almak umrunda değildir. kırılmış olman işine geliyordur.

Her sabah pencerenin önünde gördüğüm beyaz kediciğin başka bir yere taşınmasıdır.

Onu görünce mutlu oluyordum halbuki.

Her şeyin gelip geçici olduğu.

Ne kadar seversek sevelim o kadar sevilmiyoruz. Onca sevgi, emek, umut hepsi çöp oluyor sonunda.

Sevilmek için sevmiyorum, sevdiğim için sevilmek istiyorum. Menfaat olmuyor.
Çözümü biliyorsun işte, kurtlu olan kısmı değil tamamını çöpe atman gerekiyor demek ki.
Hayır hayır, sana bugün anlattıklarım bir ışık olsun.
Aklımda, ki zaten anlattıklarından önce sen benim ışığımsın
iltifatların ve sevgin karşısında eziliyorum

diğer yorumları gör (2)

Mutluluğun, mutsuzluk nöbetlerindeki kısa süreli molaların kendisi olduğu.

Uzun soruların kısa cevaplarının olduğu, kısa soruların ise uzun cevaplarının olduğu.

İyelik eki kullanmadan nasıl anlatsam bilemedim ama eskilerin, beylerin yani, beni çok üzüp yok biz evlilik adamı değiliz, düşünmüyoruz öyle şeyler, seni üzeriz diye bitirip, 40i bile çıkmadan musmutlu ilişkilere yelken açıp yılı dolmadan evlenmelerine bi ara çok icerleniyordum. Yav bunlar beni üzdüler, nasıl bu kadar mutlu hayatlarına devam edebildiler, ben niye böyle kaldim diye düşünmeden kendimi alamıyordum. Ama az önce fark ettim ki bunlar kız babası olacak eninde sonunda ve o zaman......

Allahım çok kötü bir kulunum biliyorum ama düşünmeden kendimi alamıyorum. Affet.

Dolu kadehi ters tut harika bi şey, allahım o nasıl şarkılardır ben sizi nasıl böyle geç fark ettim lan

Insan Ne yapıyorsa kendisi için yapmalı, kendini başkalarına anlatmaya ve ispat etmeye çalışmamalı. En önemli şey, kendi iç huzurumuzdur. Karşımızdakiler bizi hep istediği kadar görür, tıpkı kendisini istediği kadar gösterdiği gibi ve bu bizi yaralar.

Ölüm varsa yarar yok.

sandığım kadar salak değilmişim ancak zannettikleri kadar da zeki değilim. kafamın hinliğe çalışması, her ihtimali düşünmekten delirecek gibi olmam, tedbire iten evhamımdan ötürüdür. kendimden başka kime, ne zararım dokunmuştur, kime ne zararım dokunur bilmiyorum ama başkasına bir ise kendime yüz olur... elim kırılsaydı derim, dilim kopsaydı derim...derim yeter ki birine benden bir şey gelmesin. bu beni ürkekliğe itti. kaçtım kaçabildiğim kadar. yeri geldi yolumu uzattım yeri geldi evimden hiç çıkmadım. iyi bir arkadaş olamadım çünkü iyi bir arkadaş nasıl olur bilmiyordum. kimseyi sevemiyordum çünkü sevmek nedir bilmiyordum. taklitten ibaretti tüm duygularım. yalnızca kendime acıma duygum sahici geliyordu. özümle barışık değildim, gurur duyduğum yaptıklarım değil başkalarının "yaptın" demesiydi. başkasının başkası hakkındaki tepkisine merak salmak ile uğraşır oldum. özüme saygım böyle böyle azaldı. ben, ben olmalıydım. ben beni bulana dek böyle süreceği endişesini bi kenara koyacak olursak, bütün bunlarla yaşamanın vakit geçirmekten ibaret bir süreç olduğunu anladım. yani boşuna yaşıyor, götümü kaşıyormuşum. sandığım kadar salak değilmişim nihayet anladım.

"asosyal olduğum

Ağlamak, her kalp içre bir hüzün ise ağlayamamak, binlercesidir hüznün.
Ölmek, bir can kıyımı ise ölememek, bin can kıyımıdır.
Yokluk görmek, bir sefaletin içine düşmek ise yokluk görememek, belki de sefaletten hiç çıkmamış olmaktır.
Hissetmek, ruhun yeniden doğması ise hissedememek, ölememesidir.
Acımak, kalpten gelen bir talep ise acıyamamak, talep buyur edemeyecek kadar güçsüz olmasıdır kalbin.
Unutmak, silebilmek ise unutamamak, silinmektir.
Bir şeyin varlığı kadar yokluğu, yokluğu kadar varlığı da imtihandır, lâzım olandır. ikilemler arasında, çaresiz falsolarla gidip gelen bir varlıktır insan ve bir gece vakti yalnız başınayken ya da kalabalıklara dalıp giderken hissedebilir çaresizliğini iliklerine kadar. Yok olmanın yokluğuyla sınandığımız şu hayat, belki de bize hiç seçme şansı, hiç yaşama fırsatı sunmayacaktır.

tümünü gör

↑