1
ismail uyaroğlu şiiri.
kedim ve ben
ölüyoruz yavaş yavaş
karşılıklı, köşemizde
elenirken eleğinde sıkıntının saatler
mutad olduğu üzre
bazen o benim kucağımda
bazen ben onun
avutuyoruz birbirimizi
özlerken aynı şeyleri gizlice
nasıl tırmalardık hayatı
bir zamanlar şehvetle
gittikçe bozuluyor yazım benim
bozuluyor resmi onun gittikçe
yaptığı eskiden özenle
döşemelerine koltukların, kanepelerin
esin geldikçe pençeleriyle
derim ki ben
kedileri severken ağlayınız
beyaz değil aslında mahzundur kediler
bu şiiri okurken de ağlayınız
görüldüğü gibi
kemiriyor ismail'i keder
↑