1
zaten kimse kimseye yaşamayı öğretmiyor, herkes herkese ölmemeyi öğretiyor. yapılması gerekenlerden değil, yapılmaması gerekenlerden bahsediyorlar. özellikle de çocukken. birileri gelip işaret parmağıyla yanlış olanı gösteriyor sana ve bunu asla yapmaman gerektiğini söylüyor ama katiyen doğruyu gösterip yapman gerekeni öğretmiyorlar. sonra sende büyüyüp, böyle ne yapmaması gerektiğini bilen ama ne yapması gerektiği hakkında en ufak bir fikri bile olmayan vasıfsız bir adama dönüşüyorsun. bu hepimizin kaderi
2
(bkz: öğrenilmiş çaresizlik ) bu muydu adı emin değilim ama olay şeydi bi insana bir şeyi yapamayacağını empoze etmek.
bence en büyük sıkıntımız bu şunu yapamazsın bunu yapamazsın bişi yapınca ay neden öyle yaptın diye diye diye özgüvensiz pısırık bi insan yetiştiriyo anneler babalar.
üzücü
3
Üzerine titremek.
Yani aşırı sevgiden çocuğu şımartıp şımartıp sizsiz yapamayacak hala getirmekle çocuğunu sevmek arasında ince bir çizgi var. Demiyorum ki atın sokağa ama biraz serbest bırakıp karşılaştığı sorunları kendi kendisine çözmesine izin verilmeli. Hayatta her istediğinin olmayacağını anlaması, hayatın realitelerinin ne kadar erken farkına varması önemli bence.
Sonra çocuk büyüyüp üniversiteye gidiyor örneğin ilk defa ailesinden uzak kalıyor, sudan çıkmış balığa dönüyor.
4
Bence en önemlilerinden biri çocuk gibi davranmaktır.
Çocukla da ergenle de yetişkinle de konuşurken yetişkin gibi konuşmak gerekir.
Zaten bir çocuğun dili düzgün kullanabilmesi için onunla ay çen'li konuşmaktan kaçınıp yetişkinmişçesine diyalog kurulmalı. Ergenle de çocukla konuşur gibi konuşsanız zaten içinde bulunduğu dönemin getirdiği gerginlik nedeniyle çarpabilir bir tane.
Yani çocuğunuz 7 yaşındayken de 37 yaşındayken de bir bireydir, bu asla gözardı edilmemeli.
5
Çocuğa aşırı baskı kurmak veya aşırı serbest bırakmak. Ortasını bulmak gerekiyor.
6
Aile içi sorunları, " çocuk yapınca düzelir " mantığıyla çocuk yapmaya kalkışmak en temel hata.
Uyumsuzsanız, geçinemiyorsanız, iyi bir iletişiminiz yoksa o huzursuzluk çocuğa da yansıyor ve zaten halihazırda olan sıkıntılarınız daha da büyüyüp o çocuğa yük oluyor.
Bunun dışında çocuğa yaşına uygun sorumluluklar vermemek, onunla konuşmamak, ev içerisinde derdini bağırarak anlatmaya çalışmak, ebeveynlerin birbirlerini aşağılaması - kendilerini olumsuz örnek olarak göstermeleri ( anan zaten böyle ne beklenirdi ki, babanın ne yaptığı düzgün ki, memleketi şurası olan insanla evlenilir mi gibi gibi ).
Sağlıklı iletişim kuramıyorsanız ve saygınız kalmadıysa çocuk yapmak çok büyük bir hata.
7
(bkz: doğurmak)
hatayı en başta yapıyolar..
8
Olmak isteyip olamadıklarımızı onda oldurmaya çalışmak.
↑