çocuklarla girilen diyaloglar

*

bir kulübe üyeyim. burada yetim, öksüz veya maddi durumu yeterli olmayan çocuklarla ilgilenen bir iyilik kulübü. herkesin bir öğrencisi var. benim öğrencimin babası yok, işitme engelli ancak işitme cihazı ile duyuyor. bir gün eren ile dersimizi bitirdikten sonra oyun oynayalım dedik. eren pek sosyal bir çocuk değil, içine kapanık. kağıttan uçak yapıyorduk, eren: "babamın bizi bırakmasından bir gün önce bana 'seninle uçak yapalım mı eren?' diye sorduğunda hayır, istemiyorum demiştim, şu güne baksana hayat o kadar garip ki seninle yaptırıyor, demek ki sen babamın görev verdiği meleksin, benim meleğimsin." dediğinde kendimi tutamayıp ağlama başlamıştım. hayat cidden çok zor. bu kadar temiz kalpli çocuklar, erkenden hayatla savaşmaya başlıyor.

hadi gel sosyal et bakalım buna ihtiyacım var

ablamın ve 8 yaşındaki yeğenimin arasında geçen konuşma tam olarak şu.
+anne bugün tam 3 kere rehber hocasının odasına gittim ama 2sinde odada yoktu 3.sünde de yanında başkaları vardı bir türlü konuşamadım.
-neden gittin, ne konuşacaktın?
+bir arkadaşım var, beni çok seviyor, hep benimle oynamak istiyor ama ben onunla oynamak istemiyorum. Bunu ona kırmadan nasıl söylerim diye soracağım.
-kızım nasıl söylersen söyle, kırılır arkadaşın yine de bence ona böyle bir şey söylemen doğru olmaz.
+olsun, ben gidip bir rehber öğretmenime danışayım yine de.

Olay bu. Açıkcası ben şaştım kaldım. O yaşta ben biriyle arkadaşlık kurmak istemesem “istemiyorum seni” der saçını falan çekerdim.
Bu yaşta böyle düşünceli olması hem gurur duydurdu hem de çok mutlu etti beni.
Hele ki rol modeli benken böyle bir şey yapması daha mutlu etti.
Ne zaman yan yana gelsek “teyze keşke senin yerinde olsaydım” diyor.

Teyze olmak çok güzel bir şey arkadaşlar :)

Dört yaşındaki kuzenim, babası annesinin yanına uzandığı için içli içli ağlamaya başladı.
Bebeğim neden ağlıyorsun diye sordum aldığım cevap “Durduramıyorum, kalbim ağlamamı söylüyor.” Oldu.
Bu veletler ne garip.

tümünü gör

↑