2
her insanın hayatında yaşayacağı bir ruhsal hal.
bir yerden kaybetmeye başlayarak büyüyor insan. hayatı boyunca insanlara verdiği/vereceği tüm değer birikiminden fazla değer verdiği insanları kaybetmeye başladığı zaman anlıyor aslında dünyanın o kadar da matah bir yer olmadığını. bitmek üzerine kurulu bir düzende bitmeyen sevgilerle insanları sevmek çok da akıl karı değil zaten. ama yine de insan bir yerden sevmeye başlayınca insanları abartıyor. sonu ölümle biten her şeyin bir kutsiyeti varken sevilen insanın ölümü daha bir ayrı oluyor. sonra içinde biriken her satırı çevrendeki insanlarla paylaşma hevesine kapılıyorsun. olmayan birine olmayan satırları yazarken sesin bir yerden sonra inceliyor çünkü. sesini duyabilecek varlıklara ihtiyacın oluyor bir yerden sonra. ama işte çoğu insan dertlerin en büyüğünü kendinde görür ya seni dinlemek yerine "ya aynısının daha fenası bana da olmuştu biliyor musun ?" tarzında yaklaşıyorlar olaylara. sonrası ayrı boyuta kapı açıyor zaten. nereden baksan insanlardan nefret etmek için bir nedenin oluyor. 1,5 sene kendinden başka birine açmadan içinin kapılarını yaşıyorsun. her gün ayrı bir şeyden nefret edip öfkelenecek çok şey buluyorsun da bir yerden sonra bu tavrın ne kadar salakça olduğunu anlıyorsun ya da olgunlaşıyorsun gün geçtikçe. insanları hatasıyla sevmeyi, güzellikleri görmeyi biliyorsun yeri geldiği zaman. bitimi olan bir şey ne kadar ciddiye alınabilir ki ?
↑