kutup sözlük yazarlarının özledikleri şeyler

Annem çalıştığı için yaklaşık 5 yıldır eve ondan önce gelirim. Apartman yemek kokar bazen. Icimden, umarım bizim evden geliyordur diye geçiririm. Tabi eve gelince içeride bir şey yok. Size saçma gelebilir ama eve girince burna gelen o sıcak yemek kokusunu çok özledim ben sözlük. Bugün yine eve geldim ve o koku yok. Alt katlardan geliyormuş gene. :(

Yalnız olmadığıma sevinemedim nedense...

(bkz: annemle tavla )

izmire dair en büyük özlemim ve evet bunu itirafa bile yazabilirdim.
annicim

(bkz: çocukluk)

Pandemi öncesi hayatımı özler oldum. Daha doğrusu maskesiz, tedirgin olmadan, ihmalkar davranan insanlara sinirlenmeden normal bir hayat sürebilmek istiyorum.

Yerden yüksek oynamayı özledim.iki santim yüksekliğe ama yüksek diye mız yapmak.. ah kıymet bilemedik..ilkokul özlendin kardeşim.
Saklambaç oynamak..Kazık kadar kız oldum hala aklımda o son saklambaç kaldı.. 50ye kadar say, çanak çömlek patlat..

(bkz: çocukluk)

en büyük derdimiz kaybettiğimiz tasolardı. Onlarda kafamızı yastığa koyduğumuzda unutulup giderdi.
En büyük kavgamız "salak" ile başlar, "gel lan maç oynayacağız" ile biterdi.
Televizyonlarda aptalca yarışma programlarını, dizileri izlemek yerine tsubasa'yı, şirinleri izler mutlu olurduk.
Okula gitmeyi istemez, gittik mi dönmek istemezdik.

Ne güzeldi lan çocukluk.

çocukluğum.

ben bu büyüme işini hiç sevmedim.
büyüdükçe çirkinleşti hayat, tatsız çekilmez bir şey oldu.
dertler büyüdü, hedefler büyüdü, sorumluluklar büyüdü, mutluluk büyümedi. o hala minicik ufacık bir şey.

hayattayken sevdiğimi söyleyemediklerim.

22 mayıs 2014 - 22 haziran 2014 arası.

Piko

Aile
Yatağım
Tribün
Anne yemekleri
Çocuklarla takılmak
Eskişehir

Eski ben

(bkz: o)

Sözlüğün Sadece bu bkz'ı verebildiğimiz dönemleri.

(bkz: good old days)

Kış günü okuldan eve geldiğimde o sobanın dibine geçip televizyon izlememi acayip özlüyorum. Dünya benim etrafımda döndüğü nadir zamanlardı. Ne zaman ki o televizyonun başından kalkıyordum, o zaman başlıyordu gerçekler.

tümünü gör

↑