2
yanlış hatırlamıyorsam ekim ayında hissettim bunu. ıspartadan ankaraya giderken allah'ın belası ısparta petrol turizmin otobüsü afyon'un bayat ilçesinde bozuldu. yol kenarında saatlerce bekledik yapılamadı sonra ıspartadan otobüs çıktı dediler. yani bir 3 saat falan daha bekleyecektik ben de sağlık sorunlarımı ileri sürerek küçük çaplı çirkeflik yaptım ve beni bir şekilde hemen ankaraya iletmelerini istedim. yoldan geçen lüks karadeniz otobüsünü durdurup beni bindirdiler. otobüse girer girmez tüm gözlerin üzerimdeydi bunun utancı da vardı ama bir akdenizli olarak lüks karadeniz otobüsünde epey yabancılaştırmıştım kendimi. koltuğa bir popom dışarda olacak şekilde falan oturdum başta. kendimi rahatsız edici madde olarak görüyor ve hissediyordum. 15 dakika sonra falan koltuğa tam oturma cesareti gösterdim. yarım saat sonra montumu falan çıkarıp üst kısma koydum. yavaş yavaş kendimi lüks karadenize ait hissediyordum ve sonunda muavinden su isteme boyutuna kadar geldi rahatlığım. ta ki muavinden duyduğum karadeniz şivesine kadar. şiveyi duyunca gelen gülme isteğini durduramadığım için etraf tarafından tekrar yabancılaştırıldım. ikinci suyumu istemeye tekrar cesaret edene kadar ankaraya varmıştım bile.
1
*
türk milletinin misafirperver ve yardımsever olmadığının kanıtıdır.
↑