1
Hayata dair ağlatan detaylardandır.
Her o'ndan ayrılışınızda sanki ilk Defa ayrılıyormuşcasına ağlamıyor mu? Yapma gözünü sevdiğim.
Neyse anne olunca anlaşılır.
3
benim annem hep sağlam çok sevecen dünya iyisi bir insandır, öyle lafta demiyorum.
ben çocukken sabahın dördünde bizi evde yalnız bırakıp, kar kış demeden gider, insanlara evde bizim için tuttuğu ilaçları verir ( ki benim ne ara ne olacağım belli değildir) anne bu paylaşır işte başkalarının evladıyla. saatler sonra eve geri döner iğne vs. yapardı. aylarca kapalı yollarda sayısız hayat kurtarırdı. karşılıksız bu kesin şartıdır.
neyse biraz zaman geçti anne ağır bir ameliyat için ufaklıklarını bırakıp kış günü taaa bilmem nerenin fakültesine gitmiştir. ben altı yaşına yakınım, günlerce haberleşme olmadığından yaşadığını bile öğrenemedik, yüreğime hala zor geliyor ayrıntısı.
bir ocak günü hiç unutmam, annem yoktu ve ben ağlamamaya söz verdiğimden yiğitliğe leke sürdüremedim,desemde yalan çocuğum. ama anne bir ay sonra eve döndü şükür. kim vardı yanınızda ?..diye sordu zar zor konuşurken, ufacık sidikliler baktık birbirimize..kimse yoktu yalnızdık dedik.
anne ağladı, hiç unutmadım ağlatanları, o unuttu. iyi insan bir hayli ama ben otuz yaşıma yaklaşırken hala tırmalıyorum aklıma geleni, bizi bıraktıkları yahut karşılıklı insan olmayı beceremedikleri için değil, can paresi anne ağladığı için.
hoş ne değişti derseniz zor bir insan oldum anca, misal annen artık iğne yapmaya niye başlamadı ki diyenlere iki taraftan yarık karnıyla iğne yapmıştır, kendini ağlatanlara bu kadar iyi olduğu için çok kızıyorum ama kırılmasın diye olgun ve sakin biri gibi anlatmaya çalışıyorum.
özet tanım, öyle böyle kötü değildir. ya kendini ya sebep olanı yersin.
↑